ایمپلنت دندان چیست؟ (پاسخ به 10 سوال رایج درباره ایمپلنت ها)

ایمپلنت‌های دندانی بهترین روش دندانپزشکی برای جایگزین کردن دندان‌های از دست رفته هستند. آن ها یک جایگزین موفق، با دوام بالا و دارای ظاهر کاملا طبیعی هستند که جزئی از استخوان فک می‌شوند و به سلامت آن کمک می‌کنند. هدف نهایی از درمان ایمپلنت دندان، برآوردن خواسته‌ فرد جهت جایگزینی یک یا چند دندان همراه با تامین زیبایی، ایمنی، کارکرد و بقاء دراز مدت است. در این نوشتار به طور کامل هر چیزی که باید درباره ایمپلنت دندان و کاشت آن بدانید را مورد بررسی قرار می دهیم.

چرا جای دندان کشیده شده یا از دست رفته را نباید خالی گذاشت؟

پیش از آنکه به این موضع بپردازیم که (ایمپلنت دندان چیست؟) و پیرامون آن بحث هایی داشته باشیم، اجازه دهید ابتدا درباره عوارض خالی ماندن جایگاه دندانی که از دست رفته صحبت کنیم.

پس از کشیده شدن دندان ها، استخوان فک به دلیل عدم وجود تحریک مکانیکی دندان‌ها، دچار تخریب قابل توجهی می‌شود. در واقع سوای از اینکه صحبت کردن، و یا فرآیند جویدن غذا ممکن است دچار اختلال شود، به مرور زمان ممکن است حفره دندان کشیده شده با تحلیل اسخوان نیز روبرو شود.

بنابراین برای پیشگیری از بروز این عوارض بهتر آن است که بعد از کشیدن دندان، خیلی زود آن را جایگزین کنیم. زیرا هر چه جایگزینی دندان از دست رفته به تاخیر بی افتد، بعدها در صورت عدم وجود کیفیت و کمیت مناسب استخوان، استفاده از پروتز (چه متحرک مثل پروتز کامل و چه ثابت نظیر ایمپلنت و بریج دندان) دشوار شده و نیازمند صرف زمان و متاسفانه هزینه های بیشتر می شود.

ایمپلنت دندان چیست و چه کاربردی دارد؟

همانطور در مقدمه اشاره شد، ایمپلنت دندان یک روش برای جایگزینی دندان های از دست رفته است. در این روش، یک پیچ کوچک فلزی (که به عنوان پایه یا فیکسچر ایمپلنت شناخته می شود) از طریق جراحی و توسط یک متخصص ایمپلنت، به استخوان فک وارد می شود و به طور دائمی در آنجا تثبیت می شود.

ایمپلنت دندان در واقع به عنوان یک ساختار پایه عمل می کند که جایگزین ریشه دندان از دست رفته شده و به عنوان پایه برای پروتز استفاده می شود. ایمپلنت های دندانی معمولاً از فلزهایی زیست سازگار ساخته می شوند که به استخوان فک جوش خورده و به طور محکم به آن متصل می شوند.

جنس ایمپلنت دندان چیست؟

شاید بتوان گفت که مهم ترین بخش ایمپلنت دندان، پایه یا یکسچر آن باشد. فیکسچر در واقع یک جایگزین واقعی برای ریشه دندان است، اما برخلاف ریشه واقعی در بخشی از استخوان فک که قبلاً توسط دندان یا دندان‌هایی اشغال شده بود محکم قرار گرفته می‌شود. نکته جالب در مورد فیکسچر این است که واقعاً در استخوان فک ادغام شده و جوش می‌خورد، فرآیندی که یکپارچگی استخوان (osseo-integration) نامیده می‌شود.

بیشتر بخش‌های ایمپلنت دندانی از تیتانیوم خالص تجاری ساخته می‌شوند که از سال‌ها پیش در پزشکی و دندانپزشکی استفاده می‌شود، چرا که خاصیت استئوفیلی (استخوان دوستی) دارد و توسط بدن به عنوان ماده خارجی شناخته نمی‌شود. فرآیند واقعی osseo-integration در واقع یک ادغام بیوشیمیایی بین سلول‌های زنده استخوان و مواد استخوانی با یک لایه اکسید شکل گرفته در سطح تیتانیوم است.

بیشتر بخوانید: معرفی شناخته شده ترین و بهترین برندهای ایمپلنت دندان در جهان

شباهت دندان طبیعی و ایمپلنت دندان چیست؟

دندان‌های طبیعی نقش‌های بسیار مهمی در سیستم دهان و دندان دارند. اولین نقش آنها در عملکرد آشامیدن و خوردن است، زیرا دندان‌ها برای بریدن، خرد کردن و آسیاب کردن غذاها لازم هستند. همچنین، دندان‌ها برای ادای درست صداها و تلفظ کلمات نیز اهمیت دارند. علاوه بر این، دندان‌ها نقش در ایجاد ظاهر جذاب و لبخند زیبا دارند و در حفظ ساختار صورت و حمایت از لثه‌ها نیز مؤثر هستند.

به طور کلی، دندان‌های طبیعی از لحاظ عملکردی، ظاهری و سلامتی بسیار اهمیت دارند و نقش بسیار حیاتی در کیفیت زندگی افراد دارند. و خبر خوب این است که یک ایمپلنت دندان نیز دقیقاً کاربردهای دندان واقعی را دارد و زمانی که یک دندان طبیعی از دست رفته می توان با کاشت ایمپلنت عملکردهای آن را ادامه دارد.

تفاوت دندان طبیعی و ایمپلنت دندان چیست؟

اطراف ریشۀ دندان طبیعی بافتی وجود دارد که دو ویژگی مهم حرکت و حس را برای دندان ایجاد می‌کند و از آنجایی که ایمپلنت ها فاقد این بافت هستند، از این مزایا (حس و حرکت) محرومند. چون ایمپلنت‌ها این بافت‌ها را ندارند نمی‌توانند حرکت کنند و بنابراین در مواردی مشکلاتی به وجود می‌آورند، به طور مثال در صورتی که دندان های طبیعی فک بالا و پایین تماس مناسبی نداشته باشند می‌توانند رشد کنند، به‌ هم برسند و تماس خوبی برقرار کنند اما ایمپلنت در این موارد نمی‌تواند حرکتی داشته باشد.

از مشکلات دیگر نداشتن خاصیت حرکت این است که چون ایمپلنت نمی‌تواند همزمان با رشد سایر اجزای فک رشد داشته باشد، در افراد در حال رشد منع تجویز دارد. همچنین اگر ایمپلنت کنار دندان لق دیگری باشد دندان حرکت می‌کند و نیروی جویدن بر آن وارد نمی‌شود، اما ایمپلنت حرکتی ندارد و بنابراین تمام بار تحمل نیروها بر دوش ایمپلنت خواهد افتاد. نبود حس طبیعی در ایمپلنت نیز از دیگر تفاوت‌های دندان با ایمپلنت است.

چه کسانی کاندید مناسبی برای ایمپلنت دندان هستند؟

زمانی که ایمپلنت دندان به عنوان گزینه درمانی در نظر گرفته می‌شود، دندانپزشک باید درباره مناسب بودن شرایط بیمار برای این درمان تصمیم بگیرد. فاکتورهایی که باید ارزیابی شوند شامل موارد زیر هستند:

• سلامت بیمار (شرایط پزشکی، مصرف دارو، سن)
• عادت‌های مختلف بیمار (کشیدن سیگار، دندان قروچه کردن، رعایت بهداشت دهان)
• کیفیت و مقدار استخوان فک

معاینه‌ای کامل توسط دندانپزشک باید انجام شود تا مشخص گردد چه مقدار حجم و تراکم استخوانی در محل دندان از دست رفته وجود دارد، چرا که مقدار مشخصی از استخوان برای حمایت از ایمپلنت لازم است.

چه کسانی نمی‌توانند ایمپلنت بگذارند؟

بعضی شرایط احتمالا بهتر است تحت عنوان  ” عوامل خطرساز ” توصیف شوند، نه ” موارد عدم تجویز ” ، زیرا ایمپلنت‌ها می‌توانند تقریبا در تمام بیماران موفقیت آمیز باشند. در بعضی موارد ممکن است موفقیت ایمپلنت‌ها کمتر قابل پیش بینی باشد. دیابت شیرین (به ویژه دیابت کنترل نشده)، پوکی استخوان ، نقص ایمنی و درمان های پزشکی مانند شیمی درمانی و پرتو درمانی از این موارد هستند.

مزایای ایمپلنت دندان چیست؟

ایمپلنت‌ها چندین مزیت مهم را برای افرادی که دندان های خود را از دست داده اند ارائه می دهد. برخی از مهم ترین مزایای ایمپلنت دندان به شرح زیر هستند:

بهبود طرح لبخند و ظاهر صورت

هماطنور که اشاره شد، این پروتزها طوری طراحی شده اند که شبیه دندان های طبیعی خودمان به نظر برسند. آنها به صورت سفارشی ساخته شده اند تا با رنگ، شکل و اندازه دندان های موجود شما مطابقت داشته باشند و در نتیجه لبخندی هماهنگ و زیبا داشته باشید. این مساله می تواند به طور قابل توجهی ظاهر کلی شما را بهبود بخشیده و اعتماد به نفس شما را افزایش دهد.

عملکرد پیشرفته

برخلاف سایر گزینه های جایگزینی دندان از دست رفته مانند دنچر یا بریج، ایمپلنت های دندانی مستقیماً به استخوان فک متصل می شوند. پایه ایمپلنت بسیار پایدار و مطمئن است و به شما امکان می دهد با اطمینان غذا بخورید، صحبت کنید و بجوید.

دوام و ماندگاری طولانی مدت

یک ایمپلنت دندانی به دلیل دوام و طول عمر استثنایی خود شناخته می شود. هنگامی که به درستی از آنها مراقبت شود، آن ها می توانند مادام العمر در داخل دهان باقی بمانند و در دراز مدت به عنوان گزینه ای مقرون به صرفه برای جایگزینی دندان تبدیل می شوند.

بیشتر بخوانید: دوام ایمپلنت دندان چقدر است؟ (+ روش های افزایش طول عمر ایمپلنت)

استخوان فک و ساختار صورت را حفظ می کند

زمانی که دندانی از بین می رود، استخوان نگهدارنده آن ممکن است با گذشت زمان شروع به تحلیل رفتن کند. ایمپلنت دندان به تحریک استخوان فک و جلوگیری از تحلیل استخوان کمک زیادی می کند. این مساله یکپارچگی استخوان فک را حفظ می کند و خطوط طبیعی صورت شما را حفظ می کند و از ایجاد ظاهر فرورفته ای که می تواند با دندان های از دست رفته ایجاد شود، جلوگیری می کند.

بهبود سلامت دهان

ایمپلنت‌های دندانی به راحتی تمیز و نگهداری می‌شوند و به شما اجازه می‌دهند تا اقدامات منظم بهداشت دهان و دندان مانند مسواک زدن و نخ دندان کشیدن را انجام دهید.

تقویت گفتار

از دست دادن دندان یا داشتن دندان مصنوعی نامناسب می تواند بر گفتار و تلفظ تأثیر بگذارد. اما ایمپلنت‌ دندان راه‌حلی پایدار و دائمی ارائه می‌کنند که به شما امکان می‌دهد گفتار واضح و مطمئنی داشته باشید.

عوارض و معایب ایمپلنت دندان چیست؟

در حالی که ایمپلنت ها مزایای متعددی دارند، اما می توانند معایبی نیز داشته باشند:

به صورت جراحی و نسبتا تهاجمی کاشته می شوند

کاشت ایمپلنت دندان شامل یک روش جراحی امی شود که نیاز به بیحسی دارد. در حالی که جراحی ایمپلنت به طور کلی بی خطر در نظر گرفته می شود، اما در خصوص هر نوع مداخله جراحی، خطرات احتمالی وجود خواهد داشت.

این خطرات می تواند شامل عفونت، آسیب به ساختارهای اطراف، آسیب عصبی و طولانی شدن زمان بهبودی باشد. برای به حداقل رساندن این خطرات، انتخاب یک متخصص ایمپلنت باتجربه بسیار مهم است.

یک فرآیند طولانی و چندمرحله ای است

فرآیند کاشت ایمپلنت دندان معمولاً به چندین بار مراجعه به دندانپزشک نیاز دارد و ممکن است چندین ماه طول بکشد. طولانی بودن این فرآیند، به این دلیل است که ایمپلنت قبل از قرار دادن ترمیم نهایی (مانند روکش دندان) به زمان نیاز دارد تا از طریق استئواینتگریشن با استخوان فک یکپارچه شود.

برخی از بیماران ممکن است برای اطمینان از وجود استخوان کافی برای حمایت از ایمپلنت به درمان های اضافه تری مانند پیوند استخوان نیاز داشته باشند. بنابراین تایم لاین طولاتی درمان ایمپلنت می تواند برای کسانی که به دنبال راه حلی سریع هستند یک نقطه ضعف باشد.

هزینه بالایی دارد

ایمپلنت های دندانی نسبت به گزینه های جایگزین دیگر مانند پروتز یا بریج دندان گران تر هستند. هزینه ایمپلنت دندان می تواند بسته به عواملی مانند تعداد ایمپلنت های مورد نیاز، هر روش اضافی مورد نیاز، موقعیت عمل و مواد مورد استفاده متفاوت باشد. در حالی که ایمپلنت ها به طور کلی به دلیل دوام یک سرمایه گذاری طولانی مدت هستند، اما قیمت ایمپلنت دندان ممکن است یک مانع اولیه باشد که افراد را از انجام آن منصرف می کند.

احتمال بروز برخی عوارض نادر در کاشت ایمپلنت وجود دارد

اگرچه نادر است، اما ممکن است با ایمپلنت دندان عوارضی ایجاد شود. این موارد می تواند شامل عفونت در محل ایمپلنت، شکست ایمپلنت، آسیب عصبی که منجر به بی حسی یا سوزن سوزن شدن می شود، مشکلات سینوسی در صورت قرار دادن ایمپلنت در فک بالا و فرورفتگی لثه در اطراف ایمپلنت باشد. مراجعه منظم به دندانپزشک و رعایت بهداشت دهان و دندان می تواند خطر عوارض را به حداقل برساند.

 نیاز به تراکم کافی استخوان فک وجود دارد

برای کاشت ایمپلنت دندان نیاز به میزان کافی بافت استخوانی با تراکم بالا داریم تا ایمپلنت پایدار باشد. اگر بافت استخوانی ناکافی وجود داشته باشد، پیوند استخوان یا سایر روش‌ها ممکن است برای تقویت استخوان قبل از کاشت ایمپلنت ضروری باشد. در برخی موارد، افراد ممکن است استخوان کافی نداشته باشند، که می تواند آنها را برای درمان ایمپلنت دندان ناتوان کند.

بیشتر بخوانید: آشنایی کامل با تمام عوارض احتمالی ایمپلنت دندان

مراحل کاشت ایمپلنت دندان به چه صورت است؟

جایگزینی دندان از دست رفته توسط ایمپلنت در دو مرحله انجام می‌شود:

مرحله اول: جراحی ایمپلنت

در مرحله‌ی اول باید پایه یا پیچی که قرار است جایگزین ریشه‌ی دندان گردد، در استخوان فک قرار داده شود. اگرچه آرام‌بخشی یا بیهوشی عمومی ممکن است برای موارد پیچیده‌تر یا برای بیماران مبتلا به اضطراب دندان‌پزشکی استفاده شود اما این مرحله معمولاً تحت بی‌حسی موضعی انجام می‌شود.

دندانپزشک یک برش در بافت لثه ایجاد می کند تا استخوان فک نمایان شود و سپس سوراخ کوچکی برای وارد کردن فیکسچر ایجاد می کند. هنگامی که ایمپلنت در جای خود قرار گرفت، بافت لثه دوباره به هم بخیه می‌شود و ممکن است در طول فرآیند بهبودی یک پوشش محافظ روی ایمپلنت گذاشته شود.

مرحله دوم: پروتز ایمپلنت

پس از بهبودی لثه ها و اتمام فرآیند جوش خوردن ایمپلنت به فک، اکنون نوبت آن است که پروتز نهایی یا ترمیم نهایی بر روی فیکسچر نصب شود. این مرحله با روش‌های مختلفی قابل انجام است که انتخاب آن با نظر و تصمیم متخصص ایمپلنت دندان می‌باشد ولی در بیشتر موارد انتخاب پروتز، روکش دندان خواهد بود.

روش های جراحی جایگذاری ایمپلنت به چه صورت است؟

دو روش برای قرار دادن ایمپلنت وجود دارد:

روش یک مرحله ای 

در روش دو مرحله ای ابتدا دندانپزشک با دریل مخصوص حفرۀ کوچکی در محل مناسب دندان ایجاد کرده و پایۀ ایمپلنت را با احتیاط داخل استخوان می‌گذارد. سپس لثه را روی ایمپلنت آورده تا فرآیند ترمیم و پیوند اتفاق بیفتد. 

بسته به عوامل مختلف از جمله ضخامت استخوان چند ماه زمان لازم است تا ترمیم صورت گیرد (در نواحی با ساپورت استخوانی مناسب، 2 تا 4 ماه و در نواحی با ساپورت استخوانی ضعیف تر یا دارای پیوند استخوانی، 4 تا 6 ماه زمان لازم است).  در مرحله دوم کمی از بافت نازک روی ایمپلنت برداشته شده و قسمت‌های مورد نیاز برای روکش قرار داده می‎شود.

روش دو مرحله ای

در روش یک مرحله‎ای اصول کار به همین شکل است با این تفاوت که روی ایمپلنت با لثه پوشانده نشده و در همان مرحلۀ اول روکش نیز گذاشته می‌شود. سپس زمان داده می‌شود تا ترمیم اتفاق افتد.

پاسخ به سوالات رایج درباره کاشت ایمپلنت های دندان

1. به ازای هر دندان از دست رفته چند ایمپلنت نیاز است؟

پاسخ این سوال به مواردی مانند قطر ایمپلنت و اندازه‌ی فضای خالی بی دندانی بستگی دارد. حداقل فضای عرضی برای یک عدد ایمپلنت که بین دو دندان قرار می‌گیرد 7 میلی متر است. اما در مواردی که دو دندان مجاور هم از دست رفته باشند اما فضای بی دندانی 14 میلی متر نباشد چاره قرار دادن یک ایمپلنت با قطر بیشتر یا دو ایمپلنت باریک است. البته باید به این مسئله توجه شود که احتمال شکستن ایمپلنت‌های کوچک بیشتر است.

بهتر است که پس از قرار دادن ایمپلنت حداقل 1 تا 1.5 میلی متر استخوان اطراف تمام سطوح ایمپلنت را بگیرد. از نظر طولی نیز باید فضا برای گذاشتن روکش وجود داشته باشد که طبق استاندارد حداقل 7 میلی متر فاصله با دندان مقابل لازم است تا روکش دندان به راحتی بر روی ایمپلنت قرار گیرد.

2. چه مدت پس از کشیدن دندان می‌توان ایمپلنت گذاشت؟

حداکثر تحلیل استخوان پس از کشیدن دندان‌ها در محدوده‌ی 6 تا 24 ماه اول اتفاق می‌افتد. حفظ محافظه‌کارانه‌ی نواحی دندانِ کشیده شده می‌تواند نیاز به جراحی پیشرفته‌ی افزایش استخوان را حذف و یا به طور قابل توجهی کاهش دهد. بر این اساس که چه مدت پس از کشیده شدن دندان، ایمپلنت در حال قرارگیری است، فرآیند ایمپلنت گذاری به سه دسته تقسیم می‌شود:

1. قراردادن تاخیری ایمپلنت (delayed)
2. قراردادن مرحله‌ای ایمپلنت (staged)
3. قراردادن فوری ایمپلنت (immediate)

پس از کشیدن دندان با حداقل آسیب، با ارزیابی سطح استخوان و آناتومیِ محلِ دندان خارج شده، پزشک تصمیم می‌گیرد که آیا ناحیه را با پیوند استخوان پر کند یا نه و این که چه زمانی ایمپلنت را در ناحیه قرار دهد (تاخیری، فوری یا مرحله‌ای).

جایگذاری ایمپلنت دندان در روش تاخیری حدودا 2 ماه پس از کشیدن دندان انجام می‌شود تا ترمیم بافت نرم صورت گیرد. در روش مرحله‌ای اما جایگزاری ایمپلنت به منظورترمیم کامل استخوان به طور معمول 4 تا 6 ماه یا بیشتر زمان می‌برد. در روش فوری نیز ایمپلنت در زمان کشیدن دندان در محل قرار داده می‌شود. اگر استخوان برای ثبات اولیه‌ی ایمپلنت کافی نباشد، روش immediate توصیه نمی‌شود.

3. مدت زمان ماندگاری ایمپلنت چقدر است؟

مشکلات و عوارض اگر زود شناسایی شوند اغلب قابل درمان هستند، اما بسیاری از مسائل توسط بیمار قابل تشخیص نمی‌باشند. بنابراین جهت شناسایی زودهنگام مشکلات، معاینۀ دوره‌ای لازم است. موفقیت طولانی مدت ایمپلنت وابسته به سلامت و ثبات بافت اطراف ایمپلنت است و رعایت بهداشت مناسب اهمیت زیادی در این امر دارد.

4. چه مدت پس از جراحی ایمپلنت بهبودی حاصل می‌شود؟

استخوان اولیه‌ی نابالغ پس از یک هفته از قرارگیری ایمپلنت ایجاد می‌شود‌. دو تا چهار هفته زمان می‌برد تا این استخوان نابالغ با استخوان بالغ جایگزین گردد و سپس هشت تا دوازده هفته زمان می‌برد تا این استخوان نابالغ به طور کامل بالغ شود.

بیشتر بخوانید: مهم ترین مراقبت های بعد از ایمپلنت دندان که باید از آن ها مطلع باشید

5. پس زدن ایمپلنت چیست و در چند درصد موارد اتفاق می‌افتد؟

مواردی مثل عفونت، تاخیر در ترمیم و اعمال بار بیش از حد روی ایمپلنت، از مهم ترین عوامل مستعد کننده‌ی شکست ایمپلنت هستند.

هر چند ایمپلنت‌گذاری ممکن است  با عوارضی چون آسیب به عصب، خونریزی مخاطره آمیز، آسیب به دندان های مجاور و شکستگی فک همراه باشد، اما موفقیت و درصد ماندگاری ایمپلنت در مطالعات بسیار بالاست. به طوری که در طی 3 سال بعد از قرار گرفتن ایمپلنت بیش از 99% و 5 سال پس از ایمپلنت‌گذاری بیش از 97% موارد موفقیت حاصل شده است.

6. میزان موفقیت ایمپلنت‌های دندانی چقدر است؟

ایمپلنت‌های دندانی میزان موفقیت خیلی بالایی دارند. مطالعات مستند بالینی و تحقیقاتی میزان موفقیت ایمپلنت را بیش از ۹۵%، بالاتر از هر نوع دیگر از درمان‌های جایگزین دندان نشان داده‌اند. میزان موفقیت ایمپلنت حتی در نواحی با تراکم استخوانی کم، بالا است. به محض جوش خوردن ایمپلنت در استخوان، دوام آن یک عمر طول می‌کشد.

هر بیمار دارای ناحیه‌ی بی دندانی کاندید ایمپلنت‌های داخل استخوان بوده و در بیماران سالم با استخوان خوب و ترمیم زخم طبیعی، می‌توان میزان موفقیتی فراتر از 90 تا 95% را انتظار داشت.

7. آیا جایگزینی ایمپلنت دندان در افراد با تراکم پایین استخوان ممکن است؟

از آنجا که موفقیت درمان ایمپلنت دندان تا حد زیادی به استخوانی که ایمپلنت در آن قرار می‌گیرد بستگی دارد، در افراد با تراکم پایین استخوان احتمالا لازم است پیوند استخوان قبل از جایگزین کردن ایمپلنت انجام شود. این عمل معمولا به طور جداگانه و قبل از جایگزینی ایمپلنت انجام شده که باید به طور کامل بهبود یابد تا بتوان ایمپلنت دندان را قرار داد.

8. کدام موارد خطر شکست ایمپلنت را افزایش می‌دهند؟

بهداشت دهان ضعیف ، تاریخچه‌ی بیماری لثه و پریودنتال ، دیابت ، مصرف سیگار و مصرف الکل

 9. آیا افراد سیگاری می‌توانند از ایمپلنت‌های دندان بهره‌مند شوند؟

میزان موفقیت ایمپلنت‌های دندان در طولانی مدت ممکن است در افراد سیگاری نسبت به غیر سیگاری‌ها کمتر باشد. سیگار کشیدن موجب کاهش تراکم و کیفیت استخوان و کاهش روند بهبود زخم می‌شود. اینکه چگونه این فاکتورها موجب کاهش عمر ایمپلنت می‌شوند واضح است. البته این بدین معنا نیست که جایگزینی ایمپلنت در افراد سیگاری ممنوع است، اما این افراد باید بدانند که اگر به این عادت خود ادامه بدهند احتمال عدم موفقیت درمان ایمپلنت افزایش می‌یابد.

 10. آیا جایگزینی ایمپلنت دندان در افراد جوان امکان پذیر است؟

به عنوان یک قاعده کلی، جایگزین کردن ایمپلنت‌های دندان باید تا سن ۱۸ سالگی به تعویق بیفتد. در واقع این سن مرتبط با زمانی است که رشد فک کامل می‌شود.